Barut Yankısı

Barut Yankısı
Başı sonu gözükmeyen bir ormanın içinde,
Kendime inşa ettiğim barakamda;
üşüyorum, sadece üşüyorum.
O başı sonu gözükmeyen ormanda,
ısınmak için yakabileceğim tek bir dal bile yok.
Tuttuğum kabzanın soğukluğuyla ellerim titriyor.
Titrek ellerim ilk kez bu kadar emin.
Kısacık yaşadığım yıllarımdan uzun bir sanrı düşüyor aklıma.
Dudaklarıma ufak bir gülümseme konduruyor.
Gözlerimden yaşlar, dilimden haykırışlar boşalıyor:
Kimsenin duymayacağı.
Son kez sesleniyorum herkese,
beni bir kez olsun duysunlar diye.
Olmuyor ne kadar denesem de.
Sonunda duyulan tek ses,
tetiğimden çıkan barutun yankısı oluyor.
Ben ise yıllar sonra nefes alabiliyorum.