Kara Orman

Manzarası deniz, dağ ve güzel koylar olan o yerde tek başına gezerken bir anda nedensizce ona kötü hissettirecek parçaları görmeliymiş gibi hissetti. Sonunda bu histen kurtulamadı ve kendisini farkında olmadan uçsuz bucaksız görünen bir kara ormanda buldu. Sonu neredeyse gözükmeyen bu ormanı keşfe çıktı, yürümeye başladı. Keşfe çıktıkça daha da beter bir hal aldığını anladı çünkü ne kadar yürüse orman uzayıp o kadar içine alıyordu onu. Başka bir yol deneyip koşmayı düşündü, koştuğunda ise orman daha kötü bir hale gelerek onun üzerine doğru gelmeye başladı. Ormana geldiği yönden çıkmayı denedi ama ormana o kadar hızlı ve istemsizce girmişti ki nereden çıkacağını bilmiyordu. Yine de çıkış yolunu arıyordu ama nereye, nasıl ve ne zaman adım atacağını veya hangi yoldan gideceğini bilmiyordu. Sanki atacağı adımı ne kadar düşünüp tartsa da bir türlü doğru adımı atamıyordu… Bu kara ormanın onun sonu olacağını biliyor gibiydi. Çaresizce kalp atışları hızlandı, gözleri doldu ve tam kendini bırakacakken bir şey oldu. Adeta gökyüzünden gelen bir ses duydu. Çok güçlü bir ses:

-Eftalya, derin bir nefes al! Ne zaman “Kara Orman”’ı ziyaret etsek dünyadan kopup böyle oluyorsun. Lütfen, nedensizce görmeye çalıştığın ama sana kötü hissettirecek şeylerden uzaklaş. Ben yanındayım, ne zaman sen farkında olmadan kaybolsan bile ben buradayım ve farkındayım. Sakinleş, gel, benimle birlikte hayal et; manzarası deniz, dağ ve güzel koylar olan o yerde ikimiz geziyoruz…